Być sobą

Każdy popełnia błędy - wiadomo. Jednak moim problemem jest to, że nie potrafię o nich zapomnieć. Mogę codziennie rozpamiętywać i wypominać sobie, co zrobiłam źle, nie ważne czy to było wczoraj, tydzień temu..czy pół roku temu.

Dużo ludzi mówi "Nie musisz być jak inni", "Bądź sobą" czy "Rób to co kochasz i nie przejmuj się opinią innych!". Cóż, zazdroszczę tym, którzy tacy są. Zawsze starałam się być taka jak wszyscy, zachowywać się jak wszyscy. Bałam się, jak zareagują inni, jeśli będę zachowywać się inaczej. Zresztą zostało mi tak do dziś. Codziennie, nie ważne czy jestem w szkole, w sklepie czy w jakimkolwiek innym miejscu publicznym, przez nawet najmniejsze potknięcie czuję się okropnie, beznadziejnie. Przy ludziach czuję się nieswojo, ważę każde słowo i każdy ruch. Gdy tylko się pomylę lub zrobię coś głupiego, mam wrażenie jakby ludzie mnie za to oceniali, wtedy od razu wyobrażam sobie jak wszyscy myślą o mnie "Boże, ale dziwadło". Stąd też moje ataki paniki. Mam fobię społeczną czy jakoś tak to się nazywa. Nie wiem, nie chcę się w to zagłębiać i wolę udawać że nic mi nie jest. Tak będzie lepiej, chyba.
Praktycznie nigdy nie mam własnego zdania, to znaczy mam, ale nie dziele się nim z innymi. Przy znajomych zawsze przyznaję innym rację, bez względu na to czy rzeczywiście się z tym zgadzam czy nie. Dlatego nie lubię przebywać w większych grupach. Jestem typem samotnika. Nie mam kogoś takiego jak "najlepszy przyjaciel", nie wiem w ogóle czy będę jeszcze kiedyś mieć kogoś takiego. W życiu nauczyłam się, że ludziom po prostu nie można ufać.
Czasem mam tego wszystkiego dość i po prostu chciałabym być sobą, ale - wiem, głupio to zabrzmi - nie potrafię. Dla wielu z was na pewno wydaje się to proste normalne, ale dla mnie, przez  cały czas udawającą osobę, której wszyscy od niej oczekują, jest to o wiele trudniejsze.
Po prostu nie umiem. Albo za bardzo się boję.